Bloga

Gutun hau idatzi nahi nizuke.

Une honetan borroka batean gaude; borrokaz, isiltasunez eta erreklamuz osatutako borroka batean. Nik borroka hau behar dut.

Ezin dizut esan, ez baititut horretarako hitzak, eta azalduko banizu, ez luke inolako zentzurik izango. Baina borroka hau behar dut, etsi-etsian behar dut. Orain gorrotatu behar zaitut, eta zuk bizirik iraun behar duzu nire gorrototik eta batzuetan nigatik sentitzen duzun gorrototik. Borroka hau behar dut, baina gorroto dut bera ere.

Ez du axola zer den borroka hau: nire etorrera-ordua, nire zeregina, arropa zikina, nire gela desordenatua, irtetea, etxean geratzea, senargaia, andregaia, lagunik ez izatea edo eragin txarra dutenak izatea. Ez dio axola, nik zurekin borrokatu behar dut eta zuk ere borrokatu behar duzu.

Etsi-etsian, sokaren beste aldeari eutsi behar diozu, indar handiz eutsi ere, nik beste muturretik jotzen dudan bitartean, sartzen ari naizen mundu berri honetan nola eutsi aurkitzen dudan bitartean, nire lekua eta nortasuna bertan aurkitzen ditudan bitartean.

Lehen banekien nor zen, nor zinen, nor ginen gu, baina orain ez dakit. Orain nire inguruen bila nabil, eta batzuetan horiek aurkitzeko modu bakarra zu zirikatzea da.

Lehen nekien guztia bultzatzen dudanean, nire ingurua aurkitzen dut, eta hor sentitzen dut existitzen naizela, eta minutu batez arnasa har dezaket. Badakit faltan botatzen duzula izan nintzen haurra, eta batzuetan atsekabe hori mingarriegia da niretzat. Eta badakit zuretzat.

Nik borroka hau behar dut eta ikusi behar dut ez duela axola nire sentimenduak hain txarrak edo handiak izatea, ez zaituzte suntsituko, ezta ni ere. Oraindik maite nazazun behar dut nire unerik txarrenetan, nik maite ez zaitudala dirudien arren. Zu maitatzea eta orain biok maitatzea behar dut.

Badakit izugarria dela norbaiti ez gustatzea eta gaizki etiketatzea. Ni modu berean sentitzen naiz barrutik, baina nik zuk onartzea eta beste heldu batzuen laguntza bilatzea behar dut, nik ezin baitut orain. Nahi baduzu, nire atzean gaizki hitz egin dezakezu egoerari buruz, behar duzu, baina mesedez, ez nazazu galdutzat eman, inoiz ez amore eman nik eragin arren. Arren eskatzen dizut.

Borroka honek erakutsiko dit nire itzala ez dela nire argia baino handiagoa. Borroka honek erakutsiko dit sentimendu txar edo ilunek ez dutela harreman baten amaiera adierazten. Borroka honek irakatsiko dit entzuten, nahiz eta besteak atsekabetu. Borroka honek erakutsiko dit zer jakin behar dudan nire etorkizuneko bizitzarako.

Badakit zure lan honetan ez dagoela aita/ama izateagatik duzun poztasunik, eta ziur nago ez dizudala hori egiteagatik ere eskertuko edo nire aldetik aitorpenen bat jasoko duzula (oraingoz behintzat ez).

Aitzitik, seguruenik kritikatuko zaitut egiten duzun lan zail guztiagatik, eta egingo duzun ezer ez dela nahikoa irudituko zait; eta hala ere, borrokari eusteko duzun trebetasuna daukat. Berdin dio zenbat eztabaidatzen duzun, ez du axola zenbat iraintzen zaitudan.

Ez dio axola zein isila den nire borroka. Mesedez, ez askatu sokaren beste aldea; ez izan zalantzarik norbaitek nigatik egin lezakeen lanik garrantzitsuena egiten ari zarela une honetan eta nire bizitza osorako.

Eta borroka hau, zehazki, bere amaierara iritsiko da, agintzen dizut. Edozein ekaitz bezala, baretu egingo da. Eta nik ahaztuko dut eta zuk ahaztuko duzu. Eta itzuliko naiz.

Eta zuk soka berriz hartzea beharko dut. Beste aldeko zure beharra izango dut hau amaitzen denean, eta beste urte askotarako, bizi naizen guztiengatik, nahiz eta gero eta modu desberdinean izan.

Eta barre egingo dugu, eta inoiz baino gehiago maitatuko zaitut zu izan zarelako eta eutsi didazulako.

Maitasunez eta debozioz, Zure seme/alaba nerabea.